λαγήναρχος

λαγήναρχος, ὁ (Α)

(κατά τον Ησύχ.) «ὁ έξουσίαν ἔχων τοῡ οἴνου».

[ΕΤΥΜΟΛ. < λάγηνος + -αρχος (< ἄρχω)].